Αναγνωρίζω την ιερότητα μου

                        

Σε μια κοινωνία που εδώ και αιώνες αποκλείει την ιεροσύνη από τις γυναίκες, πως θα ανακτήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει; Και τι βλάβη έχει συντελεστεί μέσα μας από την τραγική πολικότητα και την απόλυτη κυριαρχία του αρσενικού;

Αυτή η εποχή δίνει πολλά δώρα αλλά και πολλές ψευδαισθήσεις ελευθερίας.
Έχουμε υλική ελευθερία και ελευθερία κινήσεων σε σχέση με άλλες εποχές, ναι.
Πολλά έχουν κατακτηθεί, ναι.
Η ελευθερία όμως έχει επίπεδα, και καταστάσεις συνείδησης που εκφράζουν το επίπεδο της Αγάπης και του Φωτός μέσα μας και πού αυτά με τη σειρά του αντανακλώνται σε διάφορους τομείς στην καθημερινή μας ζωή, και φανερώνουν την ποιότητά τους.

Οι γυναίκες τώρα επιλέγουν τι θα φορέσουν, πηγαίνουνε όπου θέλουν, έχουν πολλές διαφορετικές σεξουαλικές σχέσεις και έχουν μια ελευθερία, στις δυτικές χώρες τουλάχιστον, να επιλέξουν τον άντρα τους και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν. Έχουν τα δικά τους χρήματα και παίρνουν αποφάσισες για τον εαυτό τους. Αυτά δίνουν μια αίσθηση ελευθερίας και είναι τα πρακτικά θέματα της ζωής που αν και τώρα είναι αυτονόητο να επιλέγει και να τα ορίζει η γυναίκα η ίδια, κάποιες δεκαετίες πριν, πάνω στα ίδια θέματα υπήρχαν πολλές απαγορεύσεις και σκληρύνσεις.
Ωστόσο ναι, έχει έρθει μια ελευθερία στα αυτονόητα, αλλά κοιτώντας κανείς στα πιο βαθιά και ουσιώδη, θα παρατηρήσει πολλές και βαθιές ανισορροπίες.

Στην ορθόδοξη αλλά και στην καθολική χριστιανική θρησκεία στον δυτικό κόσμο, οι γυναίκες είναι αποκλεισμένες από την ιεροσύνη τους.
Η λέξη  "ακάθαρτη" θα νόμιζε κανείς ότι ανήκει στο μεσαιωνικό παρελθόν  και τη σκοτεινή εποχή της ιεράς εξέτασης, αλλά είναι μια πραγματικότητα που επικρατεί ακόμα και σήμερα σχετικά με  τη θηλυκή φύση και την ιερότητα των γυναικών στο πνευματικό κόσμο, η καλύτερα στο βασίλειο του δογματισμού της εκκλησίας. Η πεποίθηση ότι οι γυναίκες δεν είναι "καθαρές" ή άξιες αρκετά για να τελέσουν για παράδειγμα θεία λειτουργία, έχει τόσο πολύ εμποτιστεί στα κύτταρα της κοινωνίας αλλά και των γυναικών των ίδιων, που  το δέχονται σαν κάτι φυσικό και αυτονόητο και αν κάποιος τολμήσει να πει το αντίθετο, θα τον πούνε αιρετικό και αναρχικό. Και το να ακολουθήσει κανείς ένα άλλο πνευματικό μονοπάτι για να ανακαλύψει και να συνομιλήσει με τη ψυχή του είναι επίσης αιρετικό, τότε τι;

Αλήθεια τότε, πώς θα βρούμε τα δικά μας μονοπάτια λύτρωσης;

Αν είναι αιρετικό οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα της εκκλησίας, τότε αξίζει να προβληματιστούμε βαθιά, αν τελικά πρεσβεύουμε το Λόγο του Θεού η το δόγμα της εκκλησίας. Αν δεν μπορούμε και δεν εντοπίζουμε διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέσα από κραυγαλέες αντιθέσεις, τότε υπάρχει πρόβλημα, και αυτό βρίσκεται μέσα μας. Ο Χριστός πάνω από όλα ήταν αλήθεια, ας το θυμηθούμε αυτό.

Σε μια κοινωνία που στηρίζει μια κατάσταση που δεν αναγνωρίζει την ιερότητα των γυναικών,
επιτρέπει και αφήνει περιθώρια να εκφράζεται αυτή η ανισορροπία και σε πολλά άλλα θέματα, που άλλοτε φωνάζουν δυνατά και άλλοτε γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Σαν γυναίκες οφείλουμε να κάνουμε αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας:
Αναγνωρίζω την ιερότητα μέσα μου;

Η ιερότητα δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία, αλλά με μια ευρεία πνευματική κατάσταση.
Το βιώνεις μέσα σου και η καρδιά σου το επιβεβαιώνει.
Aναγνωρίζεις και τιμάς τον εαυτό σου.
Είναι η σύνδεση σου με τη πηγή των πάντων,
η μήτρα σου που είναι ένα με τη μήτρα της Γης,
η μήτρα σου που είναι ένα με τη Μήτρα που γεννά τα σύμπαντα

Όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή, μια μέρα η μητέρα μου με πήρε για να πάμε στην εκκλησία. Εκείνη τη μέρα ήμουν στην περίοδό μου. Όταν λοιπόν φτάσαμε στην εκκλησία πήγα να φιλήσω την εικόνα του Ιησού και τότε η μητέρα μου με απότομη φωνή μου είπε: " Δεν επιτρέπεται να φιλήσεις την εικόνα, είσαι ακάθαρτη, έχεις περίοδο". Και μέσα στην παιδική μου αθωότητα αυτό μου φάνηκε τόσο παράλογο και σκληρό, και έκανα αυτή τη σκέψη:

Πώς γίνεται το αίμα που ρέει μέσα στη μήτρα της γυναίκας και γεννάει νέα ζωή στο κόσμο, αυτό, να την κάνει ακάθαρτη;

Η βαθιά γνώση της ψυχής μου  εκείνη τη στιγμή κλώτσησε σαν αγριεμένο άλογο και τότε συντελέστηκε η πρώτη ρήξη με την μητέρα μου και την εκκλησία. Πρέπει να ήμουν 11 χρονών.

Οι μητέρες μας είναι το τέλος της παλιάς εποχής, έφεραν έντονα μέσα τους,  τους σπόρους του περιορισμού και την σκλήρυνσης των δικών τους θηλυκών προγόνων. Η συμβολή τους ήταν τεράστια καθώς καμία μεταμόρφωση δεν είναι εφικτή αν δεν υπάρχει το αντίθετο φώς που μέσα από την αντίθεση η τη σύγκρουση θα την προκαλέσει.  Εξυπηρέτησαν το σκοπό τους. Τώρα, είναι ώρα να μας αφήσουν ελεύθερες  και να σταματήσουν να μας θυσιάζουν σε αυτά που δεν κατάφεραν και δεν τόλμησαν για τους εαυτούς τους. Ίσως να πρέπει να τις ελευθερώσουμε εμείς πρώτα, αλλά δεν θα γίνει αυτό αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε να ζήσουμε την αγάπη, την δύναμη και την γνώση μας, και τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εφικτά αν μια γυναίκα δεν αναγνωρίσει την ιερότητά της.

Μην νομίζετε αυτό ότι δεν σας αφορά, επειδή ίσως δεν ασχολείστε με πνευματικά ζητήματα η επειδή δεν πάτε στην εκκλησία. Αυτό είναι κάτι που αφορά όλες τις γυναίκες.

Είμαστε οι κόρες των μανάδων μας, και στο βαθμό που δεν επιλέγουμε να ασχοληθούμε εντατικά με το εσωτερικό μας και τα τραύματα μας, θα φέρουμε μέσα μας τους σπόρους της κοινωνίας και της οικογένειας που μας γαλούχησε. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο θα βρούμε μπροστά μας τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας που αφορούν την αρσενική και τη θηλυκή ενέργεια, γιατί τώρα είναι μια εποχή που η Γη κοιτάει να φέρει τις σωστές ισορροπίες και δεν είναι κάτι που μπορούμε να σταματήσουμε από το να συμβεί. Η θα ακολουθήσουμε τη μεταμόρφωση και θα επωφεληθούμε από την ευκαιρία και την στήριξη που παρέχεται τώρα για να βρούμε και πάλι τη θέση μας και την ενότητα μέσα μας, ή θα δεχτούμε τις συνέπειες που φέρουν οι αντιστάσεις μας.

Το να ανακτήσει μια γυναίκα την ιερότητα της δεν είναι μια απλή κατάσταση, και δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε επιπόλαια πάνω σε αυτό.

Το να βρίσκεις την ιερότητα σου, σημαίνει να βρίσκεις και πάλι τη γνώση και τη δύναμή σου.

Αντέχουμε να δεχτούμε ότι αυτό μας αξίζει;

Αντέχουμε να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε;
Αντέχουμε να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας έμαθαν εδώ για να ξανά θυμηθούμε την αλήθεια;
Αντέχουμε να ζήσουμε και πάλι τη γνώση και τη δύναμη μας;

Και κυρίως να διανύσουμε όλο το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση;

Αντέχουμε να βγούμε στην κοινωνία με το δικό μας φως;

Αντέχουμε να σταματήσουμε να κρυβόμαστε;

Να ξέρεις:

Αυτή είναι μια διαδικασία που επιτυγχάνεται μέσα μας με επιμονή και αφοσίωση.

Και τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν αποφεύγεις τον πόνο.
Ο πόνος θέλει να κρύβεται και να απομονώνεται, θέλει σκοτεινά και υγρά μέρη.
Λατρεύει τις μεταμφιέσεις και το καμουφλάζ.
Σου παίζει παιχνίδια και σε κάνει να νομίζεις ότι σου ταιριάζει αυτό που έχεις, γιατί αυτό που πραγματικά αξίζεις προϋποθέτει να ξεγυμνωθείς, εσύ και ο κρυμμένος σου πόνος-παρελθόν.
Θα τον ανακαλύψεις πίσω από αυτά που φοβάσαι. Kαι αφού επιτρέψεις στον εαυτό σου την Αγάπη , αυτή θα τον τυλίξει και θα λυτρωθείς, ένα βήμα κάθε φορά και πιο πολύ κάθε φορά και πιο πολύ.

Και τότε θα γεννηθεί και πάλι μέσα σου η ελευθερία που σου δίνει η γνώση.

Αυτό δεν είναι κάτι που το φοράς εξωτερικά, αλλά κάτι που το ίδιο σε ντύνει.

Και έχει ένα φως που παρόμοιο του δεν υπάρχει.
Τόλμησε να περπατήσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Υπάρχουν πολλά κομμάτια σου που περιμένουν να γυρίσουν σε σένα.

Υπάρχουν πολλά κομμάτια σου που περιμένουν να ανθίσουν μαζί σου.

Τα σπλάχνα σου περιμένουν να  σε ξαναγεννήσουν.

Με Αγάπη

Αλινέα