Alinea's Light

Το Θαύμα της Αγάπης Πριν 2000 χρόνια έγινε ένα θαύμα  και αυτό δεν ήταν η γέννηση του Θεανθρώπου,  αλλά η ενσάρκωση της Αγάπης στη Γή. Στο πέρασμα των δικών μας ζωών ταλαντευτήκαμε απο το φώς στο σκοτάδι, και απο το σκοτάδι στο φώς, Χορέψαμε παραμάσχαλα με Αγγέλους και Δαίμονες  και ακόμα ψάχνουμε μονοπάτια λύτρωσης.  Κάποιοι ακόμα θυμόμαστε, άλλοι ξεχάσαμε, και άλλοι βρήκαμε και πάλι οτι η μόνη αλήθεια είναι η Αγάπη. Στην Αγάπη που καθρεπτίζεται η Αλήθεια ακτινοβολεί το πιο λαμπρό Φώς. Αυτό είναι το Φως του Ιησού μέσα μας. Το Χριστικό Φώς. Η Αγάπη και η Αλήθεια. Τώρα καλούμαστε να βρούμε πάλι το σωστό τρόπο να επικοινωνήσουμε,   Να έρθουμε σε Θεία Κοινωνία. Αυτό είναι μια ιδιαίτερη, προσωπική διεργασία. Καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να δεχτούμε την πνευματική μας φύση. Η πνευματικότητα ειναι κατί διαφορετικό απο τη θρησκεία. Δεν προυποθέτει το ένα το άλλο Δεν απαιτεί ναούς και εκκλησίες. Το Φως της Αγάπης έχει ναό του την Αγάπη

Zao Woo-Ki                                               "The Golden Light of the Transformation" Christ Light At first glance, it seems that we are going through a time of misery, a contant failure of our morals and values, political disorder and deep personal inner division. The majority of people resent for their economic poverty,  low standard of living, and their dreams that fade into insecurity and fear. At the other hand there is the other edge, the scientific progress, the wider industry of art which produce and flourishes continuously, the technological evolution, the incessant production and consumption that makes society look like a huge melting pot. All these and many other paradigms make the contrasts seem paradoxical and transcendental and give the feeling that balance has totally been lost. But has she really been lost? Or the path that we have take back to her, is just a little bit weird? When I was a child I believed that there is a

Painting Zao Woo-Ki    Μια εσωτερική ματιά στο σήμερα   «Το Χρυσό Φώς της Μεταμόρφωσης» Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται πως διανύουμε μια εποχή εξαθλίωσης, πτώσης των ηθών και των αξιών μας , πολιτικής ανωμαλίας και βαθύ προσωπικού εσωτερικού διχασμού. Η πλειονότητα των ανθρώπων αγανακτούν για την οικονομική τους εξαθλίωση, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο,   για τα όνειρα τους που ξεθωριάζουν μέσα στην ανασφάλεια και το φόβο. Και από την άλλη μεριά υπάρχει το άλλο μέτρο, αυτό της επιστημονικής προόδου, του ευρύτερου κλάδου της τέχνης που παράγει και ακμάζει συνεχώς, της τεχνολογικής   εξέλιξης , της ακατάπαυστης παραγωγής και κατανάλωσης   που κάνει την κοινωνία να μοιάζει σαν ένα τεράστιο χωνευτήρι. Αυτά και άλλα πολλά κάνουν τις αντιθέσεις να φαίνονται οξύμωρες και υπερβατικές, και δίνουν την αισθηση οτι εχει χαθεί εντελώς η ισορροπία. Αλλά έχει στ'αλήθεια χαθεί? Η απλά επιστρέφουμε σε αυτή από ένα περίεργο μονοπάτι? Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι υπάρχει μια ανώτε