«Η Ελιά μας διδάσκει»

«Η Ελιά μας διδάσκει»

Η Κρήτη ειναι γεμάτη απο ατέλειωτους ελαιώνες, που αυτή την εποχή είναι φορτωμένοι. Μυρίζει απο μακριά ο ώριμος καρπός και τα δίχτυα έχουν λαδώσει.

Σαν παιδί έχω αμέτρητες αναμνήσεις. Οταν ξεκινούσε η εποχή της συγκομιδής της ελιάς δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε γιατι έχουμε ελιές σε διαφορετικά μερη, στο Ξηρό χωριό, στο Μαναρά, στο Μηξόρμα. Εμένα τότε άρχιζε να με λούζει κρύος ιδρώτας γιατι ήξερα οτι δεν μπορούσα να αποφύγω τη διαδικασία, να αρρωστήσω ξαφνικά παραήταν ύποπτο και έτσι το μόνο που προσπαθούσα να καταφέρω είναι να βγάλω τουλάχιστον ένα καλό χαρτζιλίκη.

Κοιτώντας πίσω και ανασύρωντας μνήμες παιδικές, συνειδητοποιώ την ποιότητα και την ιδιαίτερη ηρεμία που είχαν οι μέρες αυτές στην εξοχή. Θυμάμαι την ανεμελιά και τους περιπάτους ανάμεσα στα δέντρα, να ξαπλώνω ανασκελα στο γρασίδι και να παραδίνομαι στη γη, να παίζω με τα μαύρα σκαθάρια που προχωρούσαν πάνω στο υγρό χώμα, το θρόισμα των φύλλων και τη χαρά μου να ανεβαίνω πάνω στους γερασμένους κορμους των δέντρων, όσο πιο ψηλά τόσο καλύτερα. Αυτές ήταν στιγμές ξεκούρασης, στα διαλλείματα. Μα η πιο ευχαριστη στιγμή απ’ολες ηταν οταν ερχόταν η ώρα για το μεσημεριανο γεύμα.  Απλώναμε ενα μεγάλο τραπεζομάντηλο πανω στο δίχτυ, συνηθως διπλα στον κορμό ενός δέντρου για να ακουμπάμε τις πλάτες μας, και ανοίγαμε τα ταπεράκια που ειχαν ελιές, σαλάτα, καλό τυρί συνήθως γραβιέρα, αφράτο ψωμί, και καπου τότε έφθανε και κάποιος απο την πόλη για να φέρει τις χοντροκομμένες τηγανιτές πατάτες της γιαγιάς που μόλις τις είχε βγάλει απο το τσικάλι. Α τι ευτυχία και τι απλότητα!

Οι νέοι ανθρωποι αποφεύγουν πια τετοιου είδους δραστηριότητες, όμως χάνουν τόσα πολλά έτσι. Για πολλά χρόνια και εγώ δεν πήγαινα να βοηθάω τους γονείς μου, αλλες φορές δεν ήμουν στην Κρήτη αλλά και πιο πριν μεγαλώνοντας κανείς αλλάζει τις προτεραιότητες του και ίσως και στο μέλλον πάλι δεν μπορέσω. Ωστόσο, φετος αποφάσισα να πάω μαζί τους και ήταν μια καινουρια εμπειρία, με άλλα μάτια.

Όταν δουλεύουμε με τη Γή, αυτή μας διδάσκει σιωπηλά.

Όταν δουλεύουμε κάτω απο τα δέντρα, αυτά μας μιλάνε.

Για να μπορέσουμε να συλλέξουμε τον καρπό της ελιάς πρέπει να ακολουθήσουμε με επιμέλεια τη 

διαδικασία, πρώτα τα δίχτυα, μετά το ράπισμα, έπειτα το ξεκαθάρισμα απο τα φύλλα και τέλος η συγκομιδή.

Η Ελιά μας διδάσκει την υπομονή, την αφοσίωση, την εργατικότητα, μα πάνω απο όλα την #ταπεινότητα.

Η Ελιά θέλει να γονατίσουμε για να τη μαζέψουμε.

Είναι ενα προσκύνημα στη Γή.

#Ευγνομωσύνη.

Η φύση μας δέιχνει τον τρόπο, και τη ροή που πρέπει να έχουν οι κύκλοι της δικη μας ζωής.

Αυτός που δουλεύει με τη Γή δεν κουράζεται, τα χέρια του γίνονται τίμια και η περηφάνια του καθαρίζει απο τον εγωισμό.

 Οι πρόγονοίς μας, μας ευλόγησαν δίνοντάς μας τα χωράφια αυτά, αν μπορούμε ας ειμαστε εκει όταν αυτά γεμίζουν καρπούς, να κοινωνήσουμε με τη Γη.

Με αγάπη

Αλινέα