Η ελευθερία των Ελλήνων κρύβεται στις ρίζες τους

Η ελευθερία των  Ελλήνων κρύβεται στις ρίζες τους

Αν κοπούν οι ρίζες ενός δέντρου τι θα συμβεί, δεν θα πεθάνει;

Αν  μολυνθούν οι ρίζες ενός δέντρου τι θα συμβεί, δεν θα αρρωστήσει;

Αν κάποιος θέλει να φροντίσει και να συντηρήσει στη ζωή ένα δέντρο τι πρέπει να κάνει;

Δεν πρέπει να κλαδεύει το φύλλωμα και να θρέφει τις ρίζες του;

Αν σκεφτούμε τον εαυτό μας σας ένα δέντρο, τότε πως φροντίζουμε τις ρίζες μας;

Αναρωτηθήκατε ποτέ σε τι κατάσταση είναι οι ρίζες σας η δεν σκεφτήκατε ποτέ τον εαυτό σας έτσι;

Και αν το πάρουμε αυτό σαν δεδομένο, ότι έχουμε ρίζες, τότε πως η κατάσταση που βρίσκονται οι ρίζες μας επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή και τη δυναμική μας:

Αλλά κυρίως με τι αλήθεια είναι συνδεδεμένες οι ρίζες μας; 

Μα τι άλλο αν όχι το προγονικό μας παρελθόν και την ιστορία της χώρας που γεννηθήκαμε

Η Ελλάδα αλλά η Κρήτη ιδιαίτερα είναι ένας τόπος εξαιρετικής δύναμης με τεράστιο παρελθόν από πολέμους, όπου η ανδρεία με την υποδούλωση χόρεψαν χέρι χέρι για αιώνες. Και αν νομίζετε ότι το βάρος της ιστορίας και της κατοχής δεν μας αγγίζει πια, αυτό δεν είναι αλήθεια. Πάρτε αυτό σαν παράδειγμα:

Αυτοί που γνωρίζουν έστω και λίγα από την ιστορία, θα ξέρουν ότι κατά την οθωμανική περίοδο και την τουρκική κατοχή στην Κρήτη,  τα επίθετα των κρητικών άλλαξαν και  προστέθηκε η κατάληξη "άκης- ". 

Αλήθεια, πάρτε αυτή την κατάληξη και κρατήστε την στα χέρια σας, πως νιώθετε; Δεν αφήνει μια αίσθηση αδυναμίας,  κάτι που είναι μικρό και περιορισμένο; 

Τώρα βρισκόμαστε στο έτος 2016 και όχι μόνο κουβαλάμε όπως αντιλαμβάνεστε το παρελθόν της χώρας μας αλλά το φοράμε κιόλας. Τα επίθετα άλλαξαν τότε και βέβαια μεταφέρθηκαν σε κάθε ένα από εμάς από γενιά σε γενιά, με τους κρητικούς να είναι περήφανοι για τα επίθετα τους.

Και έτσι, όπως πολύ σωστά είπε η Σάλικα Γκάιγκερ: ¨"Μία ολόκληρη χώρα γίνεται θύμα"

Εδώ δεν έχω σκοπό να θίξω την κρητική μας περηφάνια αλλά ελπίζω ωστόσο αυτή τη στιγμή, να μην σταθεί αυτή εμπόδιο για να δούμε το προφανές. 

Οι άνθρωποι μέχρι τώρα δεν έδιναν σημασία ούτε βέβαια έψαχναν τέτοιου είδους πράγματα. Ωστόσο αυτό είναι ένα κουτί, που άμα τολμήσετε να το ανοίξετε, θα δείτε τι έχει μέσα.

Οι πρόγονοί μας, είναι οι ρίζες μας

Οι άνθρωποι συχνά αναφέρουν τη λέξη "ρίζες" εννοώντας τους προγόνους τους, δηλαδή όλη την οικογενειακή γραμμή από τους γονείς και πίσω. Ως επί το πλείστον αυτή τη σύνδεση την αντιλαμβάνονται  αμυδρά και θεωρούν ότι λειτουργεί σε ένα θεωρητικό επίπεδο. Όμως πραγματικά αυτό είναι πάρα πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Το προγονικό μας παρελθόν είναι σαν μια αλυσίδα περασμένη στο ένα μας  πόδι που την σέρνουμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή.

 Σε ένα επίπεδο όπου υπάρχει ελευθερία και αγάπη απαλλαγμένη από όρους και όρια, οι πρόγονοι μας στηρίζουν και μας ανοίγουν τους δρόμους.  Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση που οι πρόγονοι απαιτούν από εμάς να προχωρήσουμε τη ζωή μας σαν συνέχεια της δικής τους ζωής και αν αυτό δεν γίνεται συνειδητά, τότε σίγουρα λειτουργεί ασυνείδητα σε άλλα επίπεδα, όπου για να δει κανείς, απαιτείται ένα άλλο είδους όραση.

Η οικογένεια θα έπρεπε να είναι ένα μέρος που βρίσκουμε ζεστασιά.
Η οικογένεια θα έπρεπε να είναι ένα μέρος που βρίσκουμε υποστήριξη.
Η οικογένεια θα πρέπει να είναι ένα μέρος που μας βοηθάει να μεγαλώσουμε στην εμπιστοσύνη, με αναγνώριση.
Η οικογένεια θα πρέπει να είναι ένα μέρος όπου θρέφει τις ρίζες μας και βοηθάει τους κορμούς  μας να ψηλώσουν και να ανθίσουν.
Δυστυχώς πολλές φορές μέσα στην οικογένεια βιώνουμε ζήλια, μίσος, σκληρότητα, περιορισμό και έλλειψη αγάπης.
Δυστυχώς πολλές φορές η οικογένεια θρέφει τους φόβους και την μνησικακία.
Οι γονείς μας, δεν είναι ότι δεν μας αγαπάνε, αλλά είναι και αυτοί, μια προέκταση του προγονικού τους παρελθόντος και της προσωπικής τους ιστορίας. Πίσω από την εξουσιαστική τους συμπεριφορά, βρίσκονται απλά οι φόβοι που κουβαλάνε, φόβοι που πιέζουν συνεχώς τον βαθύ τους πόνο.

Θα γνωρίζετε βέβαια το ιδίωμα που λέει:

 "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσιν τέκνα"

Εμείς είμαστε τα τέκνα των προγόνων μας άλλα φέρουμε και την ευθύνη επίσης του δικού μας παρελθόντος. 

Εμείς οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τους προγόνους μας, τις θυσίες που έκαναν, τα βάσανα και τις αρρώστιες που υπέμειναν. Αλλά μην νομίζετε ότι τους τιμάμε θυσιάζοντας την δική μας ζωή στα δικά τους θέλω, ούτε κουβαλώντας στους ώμους μας τα δικά τους βάρη. Και αν νομίζετε ότι αυτό δεν συμβαίνει, μην είστε τόσο σίγουροι τι συμβαίνει ασυνείδητα. Δεν θα πάμε πουθενά κουβαλώντας τη στάμπα αυτού που έχει κατακτηθεί και είναι διχοτομημένος μέσα του, σαν να μην ανήκει απόλυτα στον εαυτό του, ούτε καν στον Θεό του. Και αν νομίζετε ότι ο Έλληνας δεν δονείται εκεί που μόλις ανέφερα, τότε αλήθεια, γιατί είμαστε εδώ που είμαστε;

Η τιμή δε βρίσκεται σε ένα επίθετο, αλλά στο ήθος και την αλήθεια που εκφράζεται μέσα από το Φως μας στη καθημερινή ζωή. Θα πάμε μπροστά όταν θα έχουμε ελευθερωθεί από το προγονικό μας παρελθόν και θα δημιουργήσουμε ελεύθεροι, με όλη μας τη δύναμη.

Η προσωπική μου μαρτυρία:

Πριν λίγους μήνες παρακολούθησα ένα σεμινάριο μάστερ επιπέδου , που έκανε η Σάλικα Γκάϊγκερ στο Ηράκλειο, με τίτλο "Ειρήνη στο χθες, ειρήνη στο σήμερα", το οποίο αφορούσε την απελευθέρωση από το γονεϊκό κάρμα και τους προγόνους. Και πολύ από την εμπειρία που αποκόμισα από αυτό το σεμινάριο, εκφράζεται τώρα εδώ, σε αυτές τις γραμμές. 

Όμως έχω ένα σωρό από πράγματα που μου συνέβησαν:

• Βρήκαν χώρο για έκφραση και ενδυνάμωσαν οι εν δυνάμει ποιότητες που είχα μέσα μου και όχι μόνο αυτό αφού από το εν δυνάμει  πέρασαν στο εν ενεργεία:
•  Άρχισα να αρθρογραφώ σε 2 διαφορετικές εφημερίδες, και ένα από τα άρθρα μου δημοσιεύτηκε σε ένα μεγάλης εμβέλειας περιοδικό το Elephant Journal.
• Tώρα έχω 2 προσωπικά ιστιολόγια που μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τις ιδέες μου.
• Ένα μεγάλο πρότζεκτ είναι σε αναμονή 
• Παλιά γνώση ξύπνησε μέσα σου.
• Εξομαλύνθηκαν και θεραπεύτηκαν οι οικογενειακές μου σχέσεις και κάποιες σχέσεις που ήταν αδιέξοδες βρήκαν ένα άλλο δρόμο μέσα από την δική μου ειρήνη και αγάπη.

και πολλά ακόμα που τα κρατάω σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο.

Θεωρώ ότι αν μας δίνονται καινούριες λύσεις προς την απελευθέρωσή μας , ας σκεφτούμε πάνω σε αυτές. Στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχουν επιλογές και υπάρχουν δυνατότητες. Όμως θα τις δούμε όταν αφαιρέσουμε από τα κύτταρά μας τον περιορισμό και την αδυναμία.

Η σκέψη μου είναι ότι:

Οι παλιοί τρόποι δεν μπορούν να ανοίξουν καινούριες πόρτες για εμάς

Και αν εμείς θέλουμε να βρούμε την εκπλήρωση, την επέκταση, την ευτυχία και την πληρότητα, τότε:

Πρέπει να τολμήσουμε να περπατήσουμε καινούρια μονοπάτια. 

Οι Έλληνες μπορούν και πάλι να βρουν την ελευθερία τους, αλλά πρέπει πρώτα να θεραπεύσουν τις ρίζες τους. 

Με Αγάπη

Αλινέα