H κυριαρχία του πατρός και η κυριαρχία του δόγματος

H κυριαρχία του πατρός και

η κυριαρχία του δόγματος

Στην Ελλάδα πριν λίγο καιρό εν όψει του συμφώνου συμβίωσης, ήρθαμε αντιμέτωποι  με ένα τεράστιο κοινωνικό θέμα , αυτό της ομοφυλοφιλίας. Η εκκλησία αντιτάχθηκε φανερά, με αποτρόπαιες δηλώσεις διχάζοντας ακόμα μια φορά την κοινωνία. Η εκκλησία στην Ελλάδα δεν δέχεται, και δεν αγαπά την διαφορετικότητα. Έχει πάρει φόρα και αφορίζει οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα της, και οτιδήποτε μπορεί να φέρει ένα άνθρωπο σε μια κατάσταση βαθύτερης και ανώτερης ελευθερίας. Δεν πάει πολύς  καιρός που αφόρισε την γιόγκα και τον διαλογισμό. Η κοινωνία φέρει την ευθύνη της βέβαια, όπως σε όλα που δέχεται η απορρίπτει.

Τώρα που πέρασε ο καιρός, και όλοι έχουν ξεχαστεί  το θέμα των ομοφυλοφίλων και  είμαστε αποστασιοποιημένοι από συναισθηματισμούς, νιώθω ότι είναι μια καλή στιγμή να το φέρω και πάλι στο τραπέζι.

Ο λόγος είναι ότι με αγγίζει πολύ, επειδή έχω πολλούς φίλους που είναι ομοφυλόφιλοι και έχω δει από κοντά τα προσωπικά τους δράματα, την απόρριψη που βίωσαν από την οικογένεια και την κοινωνία και πώς ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν, διαστρέβλωσε το Φως μέσα τους και τη σχέση τους με τον εαυτό τους.

Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό το θέμα έχει δυο μεριές που πρέπει να εξεταστεί, αν και στην ουσία, μία είναι η ρίζα που το δυναμώνει και το θρέφει.  

Η πρώτη μεριά είναι αυτή της προσωπικής- κοινωνικής θεώρησης:

Και έχω ερωτήσεις, πολλές ερωτήσεις που κάνω στον εαυτό μου και σε εσάς.

Αλήθεια αναρωτηθείτε, γιατί εναντιωνόμαστε τόσο πολύ στη διαφορετικότητα; Και γιατί βιαζόμαστε τόσο πολύ να τις βάλουμε ταμπέλες, και άλλοτε  την αναθεματίζουμε . Νομίζετε ότι μέσα μας έχουμε αναγνωρίσει και έχουμε δει όλα μας τα κομμάτια; Και αλήθεια είμαστε τόσο ικανοί και εξελιγμένοι πνευματικά ώστε να κρίνουμε  και να διαχωρίζουμε  τόσο εύκολα το σωστό από το λάθος, το επιτρεπτό από το μη επιτρεπτό, και είμαστε τόσο σίγουροι για το τι είναι  ομαλό και τι ανώμαλο;

Αλήθεια σε  τι βάθη έχει φτάσει ο καθένας από  εμάς  με τον εαυτό του, ώστε να μας επιτρέπεται να φερόμαστε έτσι και να μην γινόμαστε ανόητοι;  

Και ας πούμε ότι έχουμε αυτή τη στάση κοινωνικά, δηλαδή του να μη δεχόμαστε και να επικρίνουμε,  τότε τι γίνεται μέσα στο μυαλό μας, πόσο πολύ διχοτομημένοι είμαστε εσωτερικά, πόσα κομμάτια μας  μπορεί να απορρίπτουμε  η να μην τα δεχόμαστε επειδή  μπορεί να μην είναι επιτρεπτά κοινωνικά, η απλά επειδή δεν ταιριάζουν στην εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας. 

Είναι πολύ εύκολο για αυτόν που δεν είναι σε ενότητα μέσα του, να εντοπίζει αμέσως και να κρίνει τη διαφορετικότητα.  Είναι πολύ εύκολο για αυτόν που δεν δέχεται όψεις του εαυτού του να απορρίπτει ολόκληρα κομμάτια  από τους ανθρώπους γύρω του. Αλλά αλήθεια γιατί τέτοιος φόβος για την ομοφυλοφιλία μιας και αυτό είναι το θέμα μας;

Που είναι το πρόβλημα; Και γιατί να είναι πρόβλημα για την κοινωνία η διαφορετική σεξουαλική προτίμηση που έχουν δυο άτομα; Τι δουλειά έχει η κοινωνία να ασχολείται με ένα τόσο προσωπικό θέμα και κυρίως από πού και ως που η εκκλησία;

Αν ο φόβος είναι να μην χαθεί ο ανδρισμός, αλήθεια τώρα, εκεί βρίσκεται η αντρεία; Η βρίσκεται στον αληθινό λόγο,  το ήθος, την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό. Ο ανδρισμός προκύπτει από τις εξαιρετικές ποιότητες που φέρει μέσα του ένας άντρας και δεν σχετίζεται  με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, και η ιστορία έχει να μας δώσει πολλά τρανταχτά παραδείγματα, που νομίζω ότι μονάχα θα πλατειάσω αν αρχίσω να τα αναφέρω εδώ.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη!

Αν αυτό που τρομάζει και αηδιάζει, όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους είναι η πράξη του σοδομισμού, τότε εξαρχής δεν θα έπρεπε να είναι επιτρεπτό να  το κάνει αυτό ο  άντρας στην γυναίκα, αν και αυτό είναι κάτι που θεωρείτε φυσιολογικό, ή μήπως κάνω λάθος;  Η ίδια ανατομία δεν υπάρχει και για τα δύο φύλα σε εκείνο το σημείο του σώματος που γίνεται αυτή η πράξη;

Αλήθεια, ποιόν κοροϊδεύουμε;

Και εδώ αυτή την στιγμή δε κρίνω τη σεξουαλική πράξη καθεαυτή. Θεωρώ ότι κανείς δε θα έπρεπε ποτέ να έχει κανένα λόγο πάνω σε αυτό. Γιατί η σεξουαλική ενέργεια είναι κάτι που πρέπει να εκφράζεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους αβίαστα και χωρίς περιορισμό, αλλά με ένα βαθύ σεβασμό, που αναγνωρίζει την ατομικότητα, τη διαφορετικότητα, και κυρίως την ιερότητα. Το να βρίσκει η σεξουαλική ενέργεια τρόπους να εκφράζεται, αυτό απλά αποδεικνύει  την φυσικότητα της  σεξουαλικής πράξης.

Το ότι το σεξ έχει πάρει  χαοτικές διαστάσεις πχ,  πορνογραφία , θεωρώ ότι είναι επειδή κάποιοι κάποτε  έβαλαν χέρι στη σεξουαλική ορμή, μπήκαν στα κρεβάτια των ανθρώπων και τους είπαν τι είναι σωστό, τι λάθος στη σεξουαλική πράξη, το έκαναν να είναι κάτι απαγορευμένο και βέβαια κυρίως γιατί αφαίρεσαν  την ιερότητα από τις γυναίκες και έτσι δημιουργήθηκε η διαστροφή και η αρρώστια. Βέβαια αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν θέλω να το αναπτύξω εδώ, αλλά αντιλαμβάνεστε τι καλλιεργεί μια κοινωνία όταν στιγματίζει και  ρίχνει στη λάσπη τους ομοφυλόφιλους και κάθε άνθρωπο που έχει μια διαφορετική σεξουαλική προτίμηση.

Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ, που οδηγούμε αυτούς τους ανθρώπους όταν τους απορρίπτουμε;  
Πως είναι δυνατόν, θα τους στερήσουμε το δικαίωμα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν;
Θα μολύνουμε το φιλί τους επειδή δεν βρίσκει ανταπόκριση στην  εσωτερική μας κατανόηση;

Συνεχίζω λοιπόν , όσον αφορά την περίπτωση που προανέφερα, δεν πρόκειται για ομοφοβία όπως αντιλαμβάνεστε αλλά για την κυριαρχία του πατρός στην κοινωνία και μέσα σε κάθε άνδρα.

 Το ξέρω ότι αυτή η προοπτική που σας δίνω τώρα είναι κάτι αρκετά διαφορετικό, μερικοί θα την πουν αναρχική, αλλά ας το δούμε σας παρακαλώ με ανοιχτή καρδιά και μυαλό. Εξάλλου αυτό που μας πάει παραπέρα δεν είναι αυτό που ήδη γνωρίζουμε.

Κοιτάζοντας το όλο θέμα λίγο πιο βαθιά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ομοφοβία σχετίζεται με  τον φόβο του άντρα να εξουσιαστεί,   αλλά στον πυρήνα της  πρόκειται για τον φόβο να παραδοθεί σε κάποιον άλλον, να μην έχει  τον έλεγχο. 

Το να παραδίνεσαι είναι  μια ανώτερη πράξη που απαιτεί εμπιστοσύνη και αφοσίωση. 

Και αυτές είναι ποιότητες της θηλυκής ενέργειας.  Η γυναίκες σαν ενσάρκωση της θηλυκής αρχής είναι προικισμένες να δέχονται, όμως ας θυμηθούμε ότι όλοι έχουμε μέσα μας και θηλυκή μεριά και αρσενική.
Οι άντρες έχουν και αυτοί θηλυκή πλευρά και  τώρα είναι μια εποχή που καλούνται να αγκαλιάσουν αυτήν την ποιότητα μέσα τους, ώστε ο κόσμος να κάνει την μεγάλη στροφή από την σκληρότητα που βρίσκεται.
Και εδώ για να μην παρεξηγηθώ  δεν παρακινώ τους άντρες να γίνουν ομοφυλόφιλοι , αλλά να έρθουν σε επαφή μέσα τους με αυτό το κομμάτι που δέχεται και αγκαλιάζει. 

Τίποτα δεν είναι μόνο Shiva και τίποτα δεν είναι μόνο Shakti.  

Οι ομοφυλόφιλοι κάνουν ιδιαίτερα σκληρά καθρεφτίσματα κυρίως σε αυτούς που έχουν απορρίψει και καταπιέσει  αυτήν την ποιότητα από μέσα τους, την θηλυκή,  και γι’ αυτό και τους βγάζουν στην επιφάνεια τόσο έντονα  τα σκοτάδια τους, την μη ανεκτικότητα, την μην αποδοχή, τον φόβο, την οργή τους.

Οι γυναίκες είναι πολύ λιγότερα επικριτικές σε σεξουαλικά θέματα τέτοιου τύπου και  έστω και αν έχουν μια εσωτερική σύγκρουση που ο γιος τους δεν θα φέρει το σπόρο της συνέχειας του γένους, στη συνέχεια αν δεν μπορούν να το δεχτούν ολοκληρωτικά , καταπίνουν τον πόνο τους και σιωπούν.

Καλύτερα να σιωπήσει κανείς από το να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου που θέλει να ζήσει ελεύθερα τον εαυτό του και την σεξουαλικότητά του.

Τώρα όσον αφορά την εκκλησία έχω αυτές τις σκέψεις και αναρωτιέμαι:

Πώς γίνεται η αγάπη του Θεού να μην περιλαμβάνει την αγάπη δυο ανθρώπων έστω και αν αυτή εκφράζεται από άτομα του ίδιου φύλου; Πώς γίνεται η εκκλησία να μιλάει στο όνομα του Χριστού και να καταδικάζει την ομοφυλοφιλία, ο οποίος αν το σκεφτεί κανείς από τα λίγα που γνωρίζουμε υπήρξε η επιτομή της διαφορετικότητας, ένας επαναστάτης της εποχής του, ένας αναρχικός που τόλμησε να είναι ο εαυτός του και το πλήρωσε πολύ ακριβά με την σταύρωση και τη διαπόμπευση του.  Φανταστείτε κάποιον  στο σήμερα , να μπαίνει σε μοναστήρια και  εκκλησίες και να αρχίζει να τα σπάει όλα. Πιθανότατα θα γλίτωνε τη σταύρωση, αλλά σίγουρα όχι τη φυλάκιση και τον διασυρμό.   Δεν γίνεται να μιλάς στο όνομα ενός Τέτοιου άντρα , και να κατακρίνεις την αγάπη, να της βάζεις όρια και όρους. 

Δεν γίνεται να μιλάς στο όνομα της θεϊκής Αγάπης, γιατί αυτό ήταν ο Ιησούς και να μην δείχνεις την ευσπλαχνία και τον σεβασμό που οφείλεις όπως και σε κάθε άνθρωπο έτσι και στους ομοφυλόφιλους. 

Πως γίνεται να ρίχνεις αμαρτία στην σεξουαλική πράξη; Τι από όλα αυτά που είναι ζωντανά γύρω μας δεν είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής ορμής!

Η αμαρτία είναι μια σκληρή λέξη, που χρησιμοποιεί συχνά εδώ και αιώνες η εκκλησία για να στιγματίσει αυτό που δεν χωράει στα δικά της όρια Αγάπης και  καταδικάζει με αυτό τον τρόπο τις ψυχές των ανθρώπων  σε ένα παράλογο πόνο, φόβο  και  ενοχή.

Δεν επιτρέπεται να διχάζεται με τέτοιο τρόπο η κοινωνία από τους πνευματικούς τις αγωγούς.

Δεν είναι λοιμός  η ομοφυλοφιλία να φυλαχτούμε!

Εδώ λοιπόν μιλάμε για τη κυριαρχία του Πατρός, απαλλαγμένη τελείως από τη θηλυκή αρχή και εννοώ την κυριαρχία του Θεού που πρεσβεύει η εκκλησία, αλλά και τη κυριαρχία του δόγματος που έχει επιβάλλει.

Στην Ελλάδα όπως και στην Αμερική η θρησκεία επηρεάζει σημαντικά την κοινωνία και την προσωπική στάση,  σε πολλά θέματα και σε μεγάλο βαθμό, και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δεν πάει πολύς καιρός που διάβασα ένα άρθρο ενός Αμερικανού συγγραφέα που έλεγε ότι έχει χαθεί η οικειότητα μεταξύ των αντρών, η αγκαλιά και το φιλί, το αθώο πείραγμα και το παιχνίδι. Και όλα αυτά από το φόβο μην χαρακτηριστούν ομοφυλόφιλοι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και εδώ στην Ελλάδα.

Για μένα το πρόβλημα και η ρίζα του βρίσκεται στην πνευματική μας κατάσταση. 

Στο πως αντιλαμβανόμαστε το Θεό μέσα μας, στην καρδιά μας.  Πολλοί άνθρωποι έχουν μια εξαιρετικά  αρνητική και επικριτική στάση σε θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, η οποία σχετίζεται με την αλήθεια που έχει εντυπωθεί μέσα τους από τη θρησκεία που ασπάζονται. 

Αλλά αν κάποιος έχει νιώσει τη φωτιά Του Θεού μέσα του, αλήθεια, πώς μπορεί να κάνει κάτι άλλο παρά να αγαπά και να δέχεται;

Δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται ότι όλοι μας είμαστε μια έκφραση της Θεϊκής αρχής. Δεν μπορεί παρά  να δέχεται τα διαφορετικά μονοπάτια που κάθε ψυχή ακολουθεί για να γνωρίσει τον εαυτό της και να εξελιχθεί.

Αυτό είναι η ανώτερη μορφή σεβασμού και αυτή είναι η αγάπη που πρέπει να δείχνουμε ο ένας στον άλλον, μεταξύ μας. 

Για αν απαλλαχτούμε από τον φόβο για το διαφορετικό, θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια βαθιά σχέση με τον εαυτό μας, και να αγκαλιάσουμε όλα τα κομμάτια μας, και αυτά που κρίνουμε και αυτά που κρύβονται. Θα πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά για να μπορεί η αγάπη αυτή μέσα μας να είναι ελεύθερη και ένα πρόσφορο έδαφος  για κάθε άνθρωπο γύρω μας.  Τότε θα έχουμε μεταβεί από την μέτρια πνευματικότητα που βρισκόμαστε σε μια ανώτερη πνευματική κατάσταση, αυτή που αρμόζει στον Έλληνα, και στον καθένα που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο άνθρωπο.

Με Αγάπη

Αλινέα